Het schilderij als belofte

Daar stond ze, in mijn kamer, met een groot vierkant pak. We hadden afgesproken dat ze het kwam brengen. Ik had haar zelf gevraagd het te maken. En toch was het spannend. Ik wikkelde het bobbeltjesplastic eraf, hield de beeldzijde nog naar de muur en de geur van olieverf drong in mijn neus. Mijn man en kleindochter (toen bijna 1 jaar) keken mee. Ik draaide het doek om. En mijn kleindochter lacht en zegt: oma!

Ik voelde me verguld en tegelijk wist ik er geen raad mee. Het schilderij was af in een periode waarin het niet goed met mij ging. Angst en paniek hadden zich in mij genesteld. Ik was totaal uit balans en raakte in een depressie. Ik was de clown in mezelf kwijt. En daar stond ik oog in oog met mijn alter ego clown Poets.

Zou ik ooit weer de rode neus opzetten? Zou ik die schalkse blik en ondeugende lach weer kunnen laten zien? Of markeerde dit portret het einde van een tijdperk?

Ik hing het op. Op een zichtbare plek. Als een belofte aan mezelf. Mijn eigen kwetsbare blik, die Irène zo goed heeft weten te vangen, raakte me. Clown Poets mocht eerst zichzelf oppoetsen met hulp van wijze en geduldige therapeuten. En langzaam, maar zeker, klom ik uit het dal.

Clown Poets poets weer! Al een tijd ben ik weer op stap, samen met lieve en leuke collega-clowns om mensen met dementie en mensen met een beperking ‘op te poetsen’ en een lach te bezorgen. Een moment van aandacht en afleiding te geven.

Hilde laat zich weer zien, als clown, trainingsacteur, clownsdocent en teamtrainer. Ik geniet van de interactie in de groepen en het contact tijdens de clownsbezoeken en in rollenspelen.

Ik hoop dat het goed met jou gaat! En dat we elkaar gaan zien, in één van mijn clownscursussen of activiteiten. Heb je vragen over het clownswerk en mijn cursussen, neem dan gerust contact op.

Welke belofte doe jij aan jezelf?

Hartelijke groet, Hilde Schoonbeek